Μάριος Καμηνιώτης: “Τα δώσαμε όλα”
Δεν γίνεται να μην αισθανθώ ιδιαίτερη χαρά γι αυτό το παιδί το οποίο αγάπησε από μικρό το ποδόσφαιρο αλλά έπαθε πολύ νωρίς, εκεί γύρω στα 13, τον πρώτο του χιαστό. Μετά το πρώτο χειρουργείο στην Αθήνα, στην τρυφερή αυτή ηλικία, φάνηκε ότι κάτι δεν πήγε καλά και ο Μάριος έμεινε εκτός γηπέδων. Τον είδα πρώτη φορά, εκεί γύρω στα 16, και μου έκανε εντύπωση η ηρεμία του αλλά και η ελπίδα να φτιαχτεί το γόνατο για να ξαναπαίξει μπάλα. Κάναμε μαζί την δεύτερη επέμβαση, το καλοκαίρι πριν την 3η λυκείου, και ο Μάριος διάβαζε παράλληλα με το πρόγραμμα των φυσικοθεραπειών. Η επόμενη χρονιά, τον βρήκε στο Πανεπιστήμιο, αλλά και στα γήπεδα της Νίκης να δοκιμάζει πάλι τα πόδια του, στο αγαπημένο άθλημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα του τον Ναπολέοντα, να με παίρνει τηλέφωνο κάθε φορά που ο Μάριος στραβοπατούσε, κάθε φορά που ο Μάριος έπεφτε άτσαλα, και ο εφιάλτης του επανατραυματισμού επανερχόταν. Στο πρόσωπο του Μάριου, βλέπω τον κάθε αθλητή που πέφτει και σηκώνεται, που έχει όνειρα για το παιγνίδι και πίστη για τον εαυτό του.